Een doodgewone straat

  

Albert Marquet (3)

   

Dit is één van de mooiste en meest representatieve schilderijen van Marquet. Hij heeft dit uitzicht overigens verschillende keren geschilderd, onder allerlei weersomstandigheden. Het is kinderlijk eenvoudig gedaan – veel eenvoudiger kun je niet schilderen – maar het is geraffineerder dan je zou denken. Dat ondervind je wel wanneer je het probeert te kopiëren. Ik wilde dat ik zo kon schilderen. Maar een mens kan niet schilderen zoals hij wil, hij kan alleen schilderen zoals hij is. En dit schilderij is heel erg Albert Marquet. 

Albert Marquet (2)

  

Wie Albert Marquet zegt, zegt ook: de wereld van gisteren. Deel van de grote charme van zijn werk is dat hij een wereld schildert die niet meer bestaat. Ik vraag me af of er een verband bestaat tussen die twee. Is het bijvoorbeeld mogelijk onze hedendaagse wereld nog op zo’n ontwapenende manier te schilderen? Is het nog mogelijk in die wereld zo onbevangen kinderlijk te zijn als Marquet? Ik betwijfel het. Om te schilderen moet je je kunnen overgeven aan je onderwerp, je moet er kunnen in opgaan, ermee versmelten. In onze tijd is dat zo buitengewoon pijnlijk geworden dat het in feite niet meer mogelijk is. Marquet schilderde een stervende wereld en ik vermoed dat hij dat aanvoelde. Daarom wilde hij die wereld vastleggen. Vandaag leven we niet meer in een stervende maar in een dode wereld. We weten het alleen nog niet. Kunstenaars daarentegen voelen dat heel goed. Daarom keren ze zich en masse van die wereld af, wat hen dan weer noodlottig wordt, want wat is een kunstenaar zonder wereld? 

Albert Marquet

  
Omdat het niet altijd over mezelf moet gaan: een schilderij van één van mijn favoriete schilders, Albert Marquet. Hij wordt gerekend tot de Fauvisten, die bekend staan om hun felle kleuren, maar feller dan dit wordt het zelden bij Marquet. Wat maar weer eens bewijst hoe relatief al die kunsthistorische begrippen zijn. Marquet was trouwens allesbehalve een ‘wilde’ man (fauve betekent wild in ’t Frans). Hij was juist heel bescheiden en verlegen. Bijna al zijn schilderijen – en dat zijn overwegend landschappen – zijn gemaakt vanuit het raam van een kamer op de 1ste of de 2de verdieping. Hij durfde zijn ezel niet op straat op te stellen. Hij was een beetje de tegenpool van zijn goeie vriend Henri Matisse, wie het niet aan branie ontbrak. Het is juist dat ontbreken van alle branie en pretentie dat ik zo waardeer in Marquet. Hij is een uitgesproken kinderlijke geest en dat maakt zijn werk zo aantrekkelijk in mijn ogen. Ik heb wél nog nooit een Marquet in ’t echt gezien, en ik vermoed dat dat wel eens flink zou kunnen tegenvallen. Maar dat bederft de pret geenszins. Ik kan maar niet genoeg krijgen van zijn schilderijen die ik op het internet vind.  

Tina’s huisje (5)

  

Dit was de achterkant. Met een beetje (veel) fantasie kon je je in de tuin van het kasteel van de Schone Slaapster wanen. 

Tina’s huisje (4)

    
En dit zag je door het raam. 

Tina’s huisje (3)

  
 
En dit was de voordeur. Dat Mon Repos heb ik niet verzonnen. Doe ik nooit. 

Tina’s huisje (2)

  
Zo zag het er aan de binnenkant uit …

Tina’s huisje

  
Dit is het huisje van mijn goeie vriendin Kristien toen ze nog aan Nijverheidskaai woonde, langs de Schelde. Het was zo’n plek waar je helemaal van de wereld weg kon zijn en toch op wandelafstand van de stad (Gent). Het is inmiddels van de kaart geveegd en vervangen door iets heel erg keurigs. 

Never fuck with art!

   

Gisteren waren we voor een dagje aan zee. We hadden niet de beste dag uitgekozen want er was vanalles gebeurd op de autostrade met eindeloze files tot gevolg. Gelukkig viel het weer mee en konden we acht uur ononderbroken op het strand liggen en lopen luisteren naar het ruisen van de zee, ver weg van het getoeter van opgefokte ‘redders’. Toen we ’s avonds op de dijk een frietje zaten te eten, kwam er een man met een hond naar ons toe. Come on, say it, gebaarde hij naar de hond. Maar die bleek te verlegen om het woord tot ons te richten en dus sprak de man in zijn plaats: Never fuck with art. Look at the sun! We hadden geen idee waarover hij het had, maar ongelijk kon ik hem zeker niet geven.